Zorgen over onze nieuwe buren

Altijd spannend, het huis naast ons was verkocht en we hadden de nieuwe buren al eens voorbij zien lopen. Een heel normaal stel op het eerste gezicht, middelbare leeftijd, samen met een al wat oudere zoon. We waren benieuwd of we het met hen net zo goed zouden kunnen vinden als met de vertrekkende buurvrouw. Vast wel! De eerste ontmoeting was leuk, we werden ondanks het verhuisgedoe even binnen uitgenodigd voor een kop koffie. We maakten kort een praatje en beloofden het te melden als er overlast was van de klussers. En ja, het duurde een hele poos voordat het bouwstof was neergedaald, maar dat vonden wij geen probleem. Iedereen weet dat met verhuizen werk moet worden verzet en je wilt ook niet meteen de zeurende buurtjes zijn. 

We wonen in jaren dertig huizen, die zijn best wat gehorig. De karakteristieke elementen en de fijne groene straat maken dat wat ons betreft ruimschoots goed. We hoorden de bouwradio schallen overdag, maar de buren begonnen niet overdreven vroeg en werkten alleen overdag. Geen punt dus. Maar al snel hoorden we niet alleen de radio. We waren getuigen van een fikse ruzie tussen de buurman en de buurvrouw. Er werd heen en weer gegild en met deuren geslagen. Kan gebeuren, iedereen heeft weleens ruzie, in de beste huwelijken komt dat voor. We besteedden er verder geen aandacht aan. De buurvrouw zei de volgende dag gewoon goedemorgen, we vertrekken vaak rond dezelfde tijd naar ons werk. 

Boos gefluister

Gaandeweg hoorden we de buren steeds vaker ruzie maken, meerdere keren per dag zelfs. De buurvrouw leek zich steeds verder terug te trekken, haar houding veranderde. Een verhuizing en een verbouwing kost energie, dus dat begreep ik wel. Ze hadden het gewoon druk, logisch dat de spanning dan wat op loopt. Toch knaagde er wel een bezorgdheid aan me. Maar ja, je wilt je ook niet meteen bemoeien, zeker omdat we elkaar eigenlijk nog niet zo goed kenden. Ik had ook niet het idee dat ze elkaar letterlijk aanvlogen, al waren de woorden niet mis. Voor je denkt dat we aan het afluisteren waren, dat is niet zo. Een deel van de ruzies begon in de tuin, en als wij ook buiten zaten, konden we hun boze gefluister zelfs woordelijk verstaan. De buurman klonk behoorlijk dwingend als ze het hadden over vriendinnen van de buurvrouw. Die hoefden niet binnen te komen en over haar familie hoorden we ook niet veel goeds. 

Bemoeien?

Ik begon me echt zorgen te maken, dit klonk niet heel gezond. Mijn man en ik kregen er zelf ruzie over. Wat heb ik me daar mee te bemoeien? Laat iedereen zijn eigen dingen oplossen. Toch besloot ik de band met de buurvrouw aan te halen en steeds een praatje te maken, ook als ze snel haar auto in wilde stappen. Langzaam maar zeker leek ze te ontdooien en dronken we een kopje koffie bij mij. Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg of het goed ging en dat we vaak getuige waren van hun ruzies. Ze leek zich in eerste instantie te schamen en het te bagatelliseren, maar gelukkig besloot ze al snel open kaart te spelen. Blijkbaar zat haar man in een fikse burn-out en was hij aan het eind van zijn latijn. Daar hadden ze al hulp voor ingeschakeld en ze legden uit wat voor traject ze in zouden gaan. En dat het al een stukje beter ging. 

Dit zagen we niet aankomen

Ze zei dat ze mijn bezorgdheid wel op prijs stelde, dat mijn open vragen en korte gesprekjes haar hielpen om zich open te stellen. Sindsdien drinken we wat vaker koffie samen. Nu zie ik van dichtbij dat het steeds beter gaat met onze nieuwe buurtjes. Hij knapt zienderogen op en we horen ook geen ruzies meer. Anders weet ik eerlijk gezegd ook niet of ik andere stappen ondernomen zou hebben. Je hoort tegenwoordig zo vaak dat er huiselijk geweld is en dat er zelfs mensen vermoord worden door hun eigen partner of ouder. En altijd hoor je die buren zeggen: “We hadden het echt niet zien aankomen, ja, er was weleens ruzie, maar daar bemoei je je toch niet mee? Dat komt in de beste gezinnen voor.” Maar wanneer ga je het melden bij instanties? Een lastige afweging. Ik ben blij dat ik door het betere contact met mijn buurvrouw, hier een overwogen beslissing in heb kunnen maken.  

Gedragswetenschapper Lumens

De gedragswetenschapper van Lumens heeft een adviesfunctie voor collega’s, zij leggen casussen voor om met een gezonde afstand naar situaties te kunnen kijken en juist te handelen: “We hebben het ook over wat inwoners voor elkaar kunnen doen. Deze buurvrouw heeft intuïtief gedaan wat we altijd aanraden bij vermoeden van huiselijk geweld. We leven in een individualistische maatschappij, mensen willen zich niet snel bemoeien met een ander en kunnen ook bang zijn voor hun eigen veiligheid. Daarnaast twijfelen ze ook aan zichzelf, zien en horen ze het wel goed? Interpreteren ze het wel goed? Wij adviseren altijd om in gesprek te gaan. Heb je weinig contact met je buren? Dan kun je proberen eerst laagdrempelig het contact te zoeken. Door even een praatje te maken op straat bijvoorbeeld. En door op een niet-oordelende manier te zeggen: ‘Ik heb jullie horen schreeuwen, ik maak me zorgen.’ Je weet nooit zeker wat er aan de hand is, doe dus niet te veel aannames en laat je eigen oordeel zoveel mogelijk weg. Het kan ook al helpend zijn om gewoon te zeggen dat iemand bij je terechtkan als het nodig is, dat je er bent als goede buur. En als je twijfelt, kun je om advies vragen, voor inwoners uit Eindhoven en omgeving kun je bij Lumens terecht. Maar je kunt ook advies inwinnen bij Veilig Thuis. Doen, je kunt met kleine stappen al een groot verschil maken!