Ik kom zelf uit een typisch multiproblem gezin

De 26-jarige Rosa is een zelfverzekerde professional die zich altijd bewust is van de dunne lijn tussen het werk en haar eigen persoonlijkheid en ervaringen. Rosa: “Ik let er altijd op dat ik wat de jongeren mij vertellen, niet invul vanuit mijn eigen ervaring. Iedereen is anders, iedereen ervaart dingen op zijn eigen manier. Ik vertel mijn eigen verhaal ook niet altijd hoor. Maar als het helpend is om bijvoorbeeld een jongere te laten merken dat ik het snap, dan wil ik wel wat delen over mijn eigen leven. Een verbinding aangaan, doe je immers samen.” 

Rosa: “Ik ben opgegroeid in wat je een typisch multiproblem gezin kunt noemen. In de ogen van anderen heb ik een moeilijke jeugd gehad. Mijn ouders dronken te veel alcohol, mijn moeder had psychische problemen en ik heb vanaf mijn negende in twee pleeggezinnen gezeten. Ik kan uitgebreid uitweiden over mijn jeugd en over wat dat met mij heeft gedaan. Je kunt je voorstellen dat de betrokkenheid van Jeugdzorg er in ieder geval niet voor niets was. En dat er niet voor niets gesproken werd over een crisissituatie. En dat ik het niet makkelijk heb gehad op school, waar leeftijdsgenootjes vroegen wat mijn ouders deden of waarom ik niet thuis woonde. Ik voelde me best alleen tussen leeftijdsgenootjes. Of dat ik hulpverleners heb gehad, waar ik niets mee kon. Gelukkig heb ik ook positieve ervaringen met hulpverleners gehad. En ik kreeg een hele fijne voogd, die heel goed naar mij luisterde. Ik heb oprecht goede ervaringen met Jeugdzorg, dat mag ook weleens benoemd worden, mede daarom heb ik daar ook stage gelopen.” 

Vangnet

Rosa: “Terugkijkend heeft het mij enorm geholpen dat ik uit huis ben geplaatst. Stel je voor dat ik niet uit die situatie was gehaald… Het was voor mij goed om in een gezonde situatie te komen. Op mijn zeventiende ging ik met begeleiding van Jeugdzorg op kamers wonen. Ik heb vroeg geleerd om zelfstandig te zijn en dat is een skill die ik elke jongere gun. Ik heb het zelfvertrouwen om te weten dat wat er ook gebeurt, ik het wel aankan. Ik geloof in mezelf en weet dat obstakels getackeld kunnen worden. Dat is misschien minder vanzelfsprekend voor mij dan voor anderen, omdat ik geen vangnet had. Dat heb ik zelf wel gecreëerd, maar toch, normaal gesproken zou je op je ouders terug moeten kunnen vallen. Met hele praktische zaken als verhuizen bijvoorbeeld, ik moest dat allemaal zelf regelen. Tot op de dag van vandaag heb ik geen contact meer met mijn ouders. Zij hebben nog steeds dezelfde problemen en daar wil ik niet in meegesleurd worden. Ik kan me niet over hen ontfermen. Dat is pittig, wat ik mee heb gemaakt is pittig, maar ik heb me er wel doorheen geslagen. En ik ben me daardoor altijd heel bewust geweest van dat ik het zelf moet doen uiteindelijk, doorzettingsvermogen is me niet vreemd!” 

Ervaring en professionaliteit

“Mijn eigen verhaal deel ik niet altijd en zeker niet altijd meteen met jongeren. Daar moet een vertrouwensband voor zijn, van beide kanten uit. Als er een aanknopingspunt is, vertel ik overigens wel gewoon hoe mijn levensloop is geweest. Dat kan de ander ook helpen om meer te delen, opener te zijn. En hun gedachten te delen alsof ze het tegen een grote zus vertellen. En ja, als het nodig ik probeer ik hen te helpen of verwijs ik ze door naar de juiste instantie als dat nodig is. Ik ben geen gespecialiseerde expert. Als iemand geldproblemen heeft, zijn er professionals die daar beter in zijn.”

Dan kan ik het ook

“Ik heb geleerd zelfstandig te zijn en in mezelf te geloven en dat zou ik elke jongere gunnen. Ja, er zijn obstakels in het leven. En ja, soms lukken dingen niet. Maar dat wil niet zeggen dat er geen oplossingen zijn. Als jongeren horen wat ik heb overwonnen, denken ze misschien makkelijker ‘dan moet het mij ook lukken!’ Die manier van denken, dat zelfvertrouwen, gun ik iedereen!”