‘Hoe gaat het écht met je?’

Translate
Sinds jeugdwerker Chantal bij een van onze jongerencentra werkt, ontmoet ze jongeren die ’s avonds liever buiten blijven. In dit geval jongeren die gewend zijn dat hulpverleners komen en gaan. Jongeren die hun eigen wereld bouwen, vol wantrouwen – maar ook met vriendschap, loyaliteit en met een verhaal.

Chantal: ‘langzaam bouwde ik met deze groep jongeren vertrouwen op. Niet door grote stappen, maar door er steeds te zijn. Even checken, even vragen. En bij één jongere prikte ik door het masker heen. Elke keer opnieuw vroeg ik: “Hoe gaat het écht met je?”

Tot de dag dat het misging. Een overdosis…. Ziekenhuis. Verdwenen. Geen hulp toelaten. En dan ineens zijn moeder op mijn kantoor – in tranen, bezorgd, machteloos. Samen zijn we gaan zoeken. Via het contact met de groep jongeren vond ik hem. Onder invloed en behoorlijk verdwaald. Maar hij stapte toch in en ik bracht hem naar huis. We konden praten. En daar kwam het eruit: de druk, de angst, het gevoel dat het allemaal te snel ging. Wat hij nodig had, was iemand die écht luisterde, zonder oordeel. Iemand die hem zag.

Nu is hij al een een poosje clean. Hij is vaker thuis. Praat meer en zet zelf stappen. Zijn ouders zien hem weer terugkomen. We zijn er nog niet, maar het begin is gemaakt. En dat begint niet bij regels of instanties – dat begint bij vertrouwen. Bij menselijkheid. Ik ben dankbaar dat ik dit werk mag doen.’