De scheiding van mijn ouders kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Ik was 21, woonde nog thuis, begon net aan het derde jaar van mijn opleiding en had met plezier en een acht op de cijferlijst mijn stage afgerond. Ik had niet aan zien komen dat mijn ouders zouden gaan scheiden, achteraf gezien snap ik het wel. Hoe dan ook, zij maakten toen samen een keuze. En mijn wereld stond stil. Waar onze benedenverdieping voor mij altijd een fijne veilige haven was, voelde dat niet meer zo. Het ouderlijk huis ging in de verkoop en ik ging op zoek naar een kamer. Gelukkig vond ik snel een huis met fijne huisgenoten.
Ik was toen 21, volwassen dus. Maar dat wil niet zeggen dat je geen hulp meer nodig hebt. Verhuizen, financiën, het huishouden, studie… En dat in een periode dat je emotioneel in een rollercoaster zit. Ik was kwaad, verdrietig. Ik had nog niet eens nagedacht over hoe ik alles zelf moest bekostigen, mijn studieresultaten werden slechter, de band met mijn vader en moeder veranderde. Een scheiding heeft op alle vlakken invloed en ik moest alles opnieuw uitvinden. Al met al duurde het een hele tijd om mezelf weer op de rit te krijgen. Mijn sociale contacten waren mijn vangnet, op de mensen in mijn studentenhuis en op mijn vrienden kon ik rekenen. Ze steunden me waar ze konden. Het is belangrijk om erover te praten, maar dat moest ik enigszins nog leren. Gelukkig voelde dat al snel vertrouwd bij mijn vangnet.
Ploeteren
Toch liep ik tegen mijn studie aan, ik kreeg het niet op de rit. Ik kon me totaal niet focussen, ik was moe en lag veel op bed. Ik had het gevoel dat ik door modder liep en niet vooruit kwam. En dat terwijl ik studiegenoten om me heen grote stappen richting het afstudeerjaar zag maken. Ik trok aan de bel bij mijn studieadviseur. Eigenlijk hoopte ik dat hij de knoop om studievertraging op te lopen voor mij zou doorhakken. Maar dat gebeurde niet. Ik had drie gesprekken met een studentenpsycholoog. Daarna zou ik andere professionele hulp moeten zoeken. Maar zover was ik nog niet, ik schoot in de regelmodus, maakte stappenplannen en leunde nog harder op mijn studiegenoten. De druk werd alsmaar hoger, mijn toenmalige huisarts wilde niet veel doen. Hij verwees me door naar een website die ik maar eens moest lezen. Daarmee werd de druk voor mijn gevoel nog hoger. Soms dacht ik: ‘Als ik nu een been zou breken, zou het wel goed uitkomen, dan zou ik even niet naar school hoeven.’ Dan zou een studievertraging buiten mijn macht liggen en zou het minder voelen als opgeven. Ik wilde eigenlijk koste wat kost niet anders zijn dan mijn studiegenoten. Geen gezonde gedachten natuurlijk. Ik besloot om een andere huisarts te vragen, dat kan gewoon. Dat wist ik in eerste instantie ook niet. Die verwees me door naar een psycholoog. Therapie volgde. Ik liep uiteindelijk maar een beetje studievertraging op, ik ploeterde de hele zomer door en trok er hard aan. Zo heb ik mijn diploma met minimale vertraging toch gehaald. Toen de druk van school wegviel, ging het ook weer wat beter met me.
Financiële druk
Totdat ik een aantal rekeningen kreeg. Vroeger regelden mijn ouders alles omtrent de zorgverzekering, nu kreeg ik de rekeningen zelf. Ook die van de psycholoog bijvoorbeeld… Ik wist eigenlijk niet wat ik kon verwachten met het eigen risico enzo, maar ik had in ieder geval niet op dat bedrag gerekend. Ik moest ook mijn opleiding maandelijks aftikken en al met al werd de financiële druk hoger. Dat zorgde ervoor dat ik iedere maand meer en meer van DUO moest lenen. Daardoor hangt er nu nog wel een studieschuld boven mijn hoofd. Ik wilde financieel onafhankelijk zijn van mijn ouders, maar uiteindelijk besprak ik het wel. Hoe moeilijk dat ook was. Gelukkig heb ik alles zelf op kunnen lossen door meer te werken en goed op mijn uitgaven te letten.
Emoties en ontwikkeling
Terugkijkend heb ik tijd nodig gehad om mijn emoties op een rijtje te zetten. Om mezelf af te vragen waarom ik boos was. Maar ook om tot het besef te komen dat die boosheid en het verdriet er ook gewoon mogen zijn. De scheiding gaf me het gevoel dat mijn care-free jeugd voorbij was en ingewisseld werd door piekeren, stress, onzekerheid over wonen. En ik moest me ineens buigen over zaken die nieuw voor me waren. Huurcontracten, incasso’s, verzekeringen, verhuizen… ik moest verplicht echt even volwassen worden. Er zijn dus verschillen tussen kinderen en jongvolwassen die een scheiding doormaken. Niet alleen in de praktische hoek, maar ook in het emotionele. Als jongvolwassene heb je een ander begrip van wat liefde is en hoe relaties werken. En een andere kijk op hoe de relatie tussen je ouders is gelopen en wie welke inzet heeft getoond. Als jongvolwassene herzie je de band met je ouders anders dan als kind.
De juiste?
Maar ik moet ook zeggen dat de tijd wonden heelt. Ik heb een mooie baan, zit weer goed in mijn vel en ben eraan toe om mijn ervaringen in te zetten voor anderen die eenzelfde lifechanging fase doorgaan. Ik weet ook hoe belangrijk het is om te praten en hulp te zoeken én te krijgen. En dat geldt voor zowel de scheidende ouders als hun kinderen. Ook als die kinderen wettelijk gezien al volwassen zijn. Of ik zelf ooit ga trouwen? Dat weet ik nog niet, maar één ding heb ik me wel voorgenomen. Ik zal blijven investeren in mijn relatie en zal niet zomaar onbezonnen het jawoord geven. Maar met de juiste persoon… wie weet!
