“Ik ben nu vijfenvijftig en terugkijkend op mijn leven, heb ik het altijd best goed voor elkaar gehad. Een leuke baan, een leuke man, twee lieve kinderen, een groot sociaal netwerk en een warme familie. Niets te klagen dus. Totdat de eerste scheurtjes in mijn huwelijk uitgroeiden tot grote kloven die we niet meer wisten te dichten. We namen de stap niet licht natuurlijk, maar een scheiding was onvermijdelijk.”
“Mijn inmiddels ex-man en ik regelden alles best goed, we waren het eens over de verdeling van de goederen en maakten afspraken over de opvoeding van onze kinderen. De jongste was pas drie jaar oud. In het begin ging dat redelijk goed, daar deden we allebei op onze eigen manier ons best voor. De kinderen hadden het er niet makkelijk mee, natuurlijk niet. Maar we vonden een nieuwe weg met elkaar in deze nieuwe situatie. Toen mijn ex-man een nieuwe vriendin kreeg en ging samenwonen, veranderde de situatie.”
Nieuwe situatie
“Zij zat niet per se te wachten op onze kinderen en langzaam maar zeker trok mijn ex zich meer terug. Om een lang verhaal kort te maken, mijn kinderen waren steeds vaker bij mij, de alimentatiebetalingen kwamen steeds later. Ik kwam er eigenlijk echt alleen voor te staan. Op zich geen probleem, ik had een prima inkomen zelf, een dak boven het hoofd en geen financiële stress. Ik wist waar ik moest zijn om de financiële zaken te regelen en ik probeerde ondanks de moeilijke situatie het contact met de kinderen en hun vader goed te houden. Waar ik wel mee worstelde, was de opvoeding. Mijn jongste is ontzettend druk en daar kreeg ik steeds meer moeite mee. Als ik na een dag werken ook nog eens alleen voor het huishouden, de boodschappen, het eten en de gezelligheid in huis moest zorgen, had ik daar niet altijd energie voor. Ik zeg gewoon maar eerlijk hoe het is, ik kreeg een korter lontje dan ik zelf wilde.”
Baat het niet…
“Via de basisschool kwam ik in contact met een opvoedondersteuner. Eerlijk gezegd wilde ik er in eerste instantie niets mee te maken hebben. En tegelijkertijd wist ik ook dat er iets moest veranderen, maar ik kon met mijn lage energie zelf niet goed bedenken wat het moest zijn. Ik dacht bij mezelf: ach, een gesprek kan geen kwaad, baat het niet dan schaadt het ook niet. De ontzettend sympathieke opvoedondersteuner snapte mijn situatie meteen en haalde ook mijn schaamte weg. Want ik wilde eigenlijk niet toegeven dat het alleenstaande ouderschap toch wel een flinke uitdaging was.”
Tips en tricks
“Met kleine handvatten heeft ze me echt op weg geholpen. Zo ging ik aan de slag met het op voorhand klaarmaken van gezonde maaltijden die ik na een dag werken zonder moeite op tafel kon zetten. En ze gaf me tips en tricks over hoe ik om kon gaan met de drukke jongste. En hoe ik mezelf beter in acht kon nemen. Geen ingewikkelde adviezen hoor, gewoon heel praktisch. Maar ik had op dat moment niet de veerkracht om het zelf te bedenken. Haar praktische adviezen waren een steuntje in de rug, het onbevooroordeelde contact maakte voor mij echt het verschil!”
